Ηπατίτιδα στον σκύλο : Συμπτώματα , διάγνωση και θεραπεία

Η «χρόνια» ηπατίτιδα είναι ένα σύνδρομο στους σκύλους που μπορεί να εμφανιστεί από την εξέλιξη πολλών διαφορετικών ασθενειών.
Πιο αναλυτικά, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μέχρι κάποιον βαθμό φλεγμονή του ήπατος και πιθανή νέκρωση τμήματος αυτού (θάνατος ηπατικών κυττάρων).
Η φλεγμονή αυτή οφείλεται στην εισβολή μέσα στο ήπαρ διαφορετικών τύπων λευκών αιμοσφαιρίων, μέσω του κυκλοφορικού συστήματος, τα οποία είναι ενεργά μέσα στο ανοσοποιητικό σύστημα του σκύλου.

Η νέκρωση αφορά τον θάνατο μεγάλου αριθμού ηπατικών κυττάρων.
Αυτά τα φαινόμενα, φλεγμονή ή νέκρωση, ίσως προέκυψαν από την επίθεση στο ήπαρ του σκύλου, μολυσματικών παραγόντων, όπως ιοί, βακτήρια ή τοξίνες.
Η τοξική βλάβη του συκωτιού μπορεί να προκλήθηκε από δηλητήρια που κατάπιε ο σκύλος ή από την υπερσυγκέντρωση συστατικών που δημιούργησε το ίδιο το σώμα του.

Μία αρχική επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος ενάντια στα ηπατικά κύτταρα προκάλεσε τη φλεγμονή και τον θάνατο τους.
Αυτή η κατάσταση αναφέρεται ως «αυτοάνοσο» νόσημα.
Ο καρκίνος, επίσης, μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο ήπαρ. Αν όμως πιστοποιηθεί η ύπαρξη του, τότε δεν υφίσταται ο όρος «χρόνια» ηπατίτιδα.

Χρόνια VS οξείας ηπατίτιδας

Ο όρος «χρόνια» σημαίνει ότι η καταστροφική πορεία των κυττάρων του ήπατος συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον κάποιων εβδομάδων.
Σε αντίθεση, ο όρος «οξεία» αναφέρεται στην ολιγοήμερη εμφάνιση του προβλήματος.
Κάποιες περιπτώσεις οξείας ηπατίτιδας μπορούν να θεραπευτούν, όμως πολλοί τύποι «χρόνιας» όχι.
Με κατάλληλη θεραπεία και παρακολούθηση, πολλοί σκύλοι που υποφέρουν από «χρόνια» ηπατίτιδα μπορούν να ζήσουν με ελάχιστα κλινικά σημάδια και καλή ποιότητα ζωής για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Η «χρόνια» ηπατίτιδα μπορεί να εκδηλωθεί σε όλες τις φυλές σκύλων, σε αρσενικά και θηλυκά και σε όλες τις ηλικίες, αν και η πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορά σκύλους μέσης προς την ώριμη περίοδο της ζωής τους.
Κάποιες ράτσες σκύλων έχουν προδιάθεση για εμφάνιση κάποιων συγκεκριμένων τύπων ηπατίτιδας.
Για παράδειγμα, κάποιοι σκύλοι την εμφανίζουν ως αποτέλεσμα υπερσυγκέντρωσης χαλκού στα ηπατικά τους κύτταρα. Αυτό οδηγεί στην καταστροφή των κυττάρων και αν δεν αντιμετωπιστεί, συχνά προκαλεί πολύ σοβαρή μορφή «χρόνιας» ηπατίτιδας.

Συμπτώματα

Τα κλινικά σημάδια που σχετίζονται με αυτήν την πάθηση ποικίλλουν πολύ ανάμεσα τους, λόγω της φύσης και της πολυλειτουργικότητας του ήπατος.

Τα πιο κοινά περιλαμβάνουν:
• Ήπια μέχρι σοβαρή απώλεια όρεξης
• Λήθαργο
• Εμετό
• Διάρροια

Ο σκύλος μπορεί, ακόμα να πίνει πολύ νερό και να ουρεί περισσότερο, να έχει πρησμένη κοιλιά γεμάτη με ασκητικό υγρό, έντονο κίτρινο χρώμα στο δέρμα, στα αυτιά και στα ούλα.
Περιστασιακά, μπορεί να εκδηλώνει παράξενη συμπεριφορά ή νευρολογικές μεταπτώσεις, όπως σοβαρή κατάθλιψη, επιθετικότητα, τύφλωση, στρίμωγμα σε γωνίες και πιο σπάνια, απώλεια της συνείδησης, επιληπτικές κρίσεις ή κώμα.
Κάποιες φορές η «χρόνια» ηπατίτιδα μπορεί να διαγνωσθεί, πριν εμφανιστούν κλινικά συμπτώματα.

Διάγνωση

Η πάθηση στο συκώτι μπορεί να διαγνωσθεί με τη διενέργεια εργαστηριακών αιματολογικών εξετάσεων ή μέσω φυσικής εξέτασης από τον κτηνίατρο.
Η επιβεβαίωση της ηπατικής δυσλειτουργίας επιτυγχάνεται μέσω ποικίλλων αιματολογικών εξετάσεων.
Οι εξετάσεις απεικόνισης αυτού του οργάνου, όπως οι τομογραφίες ή οι υπέρηχοι κοιλίας χρησιμοποιούνται συχνά για να εκτιμηθεί το μέγεθος και η εικόνα του ήπατος.
Οι σκύλοι με «χρόνια» ηπατίτιδα μπορεί να έχουν μικρό και αφύσικο μορφολογικά ήπαρ και κάποιοι από αυτούς έχουν αγγεία αίματος που παρακάμπτουν το συκώτι και συγκεντρώνεται ασκητικό υγρό στην κοιλιά τους.

Βιοψία ήπατος

Ο πιο σίγουρος τρόπος διάγνωσης της «χρόνιας « ηπατίτιδας είναι η βιοψία.
Αυτή μπορεί είτε να γίνει είτε χειρουργικά, είτε λαπαροσκοπικά ή μέσα από το δέρμα με τη χρήση μιας ειδικής βελόνας, κάτω από την καθοδήγηση της οθόνης των υπερήχων.
Οι βιοψίες που εκτελούνται με τον τελευταίο τρόπο, δυστυχώς δεν είναι τόσο αποτελεσματικές, όσο οι δύο πρώτες.
Οι πληροφορίες που αποκομίζονται με τη βιοψία είναι κρίσιμες, όχι μόνο για την ταυτοποίηση του τύπου και της σοβαρότητας αυτής της ηπατικής δυσλειτουργίας,  αλλά και για την επιλογή των κατάλληλων θεραπευτικών μεθόδων.

Θεραπεία

Η θεραπεία στην περίπτωση της «χρόνιας» ηπατίτιδας είναι πολύπλοκη διαδικασία και αποφασίζεται με βάση τη σοβαρότητα και τον τύπο εξέλιξης της νόσου στο ήπαρ σε συνδυασμό με τα κλινικά σημάδια που εμφανίζει ο σκύλος.
Η νοσηλεία σε κτηνιατρική κλινική, η ενδοφλέβια θεραπεία και η ιατρική υποστήριξη μπορεί να κριθεί απαραίτητη σε σοβαρές καταστάσεις.
Οι συχνότερες θεραπευτικές αγωγές στη «χρόνια» ηπατίτιδα περιλαμβάνουν αντιβιώσεις, ανοσοκατασταλτικά και αντιφλεγμονώδη σκευάσματα, αγωγές για την πρόληψη έλκους στο στομάχι, διουρητικά που διευκολύνουν την εκροή των υγρών, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις προτείνεται η υιοθέτηση διατροφής χαμηλής σε πρωτεΐνες.
Επιπρόσθετα, θεραπευτικά σχήματα μπορούν να δοθούν σε ειδικές περιπτώσεις, όπως όταν η πάθηση σχετίζεται με την υπερσυγκέντρωση χαλκού ή αφορά σκύλους με νευρολογικά διαταραγμένες ενδείξεις.

Πρόγνωση

Δυστυχώς, ανεξάρτητα από τη θεραπεία, η «χρόνια» ηπατίτιδα είναι συνήθως μη θεραπεύσιμη πάθηση.
Ωστόσο, πολλοί σκύλοι μπορεί να μην επιδείξουν κλινικά σημάδια και να έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής για αρκετούς μήνες ή ακόμα και χρόνια με συνεχόμενη θεραπεία.
Πρέπει να γίνονται τακτικά εργαστηριακές εξετάσεις αίματος, για να γίνεται εκτίμηση της πορείας της θεραπείας και να εφαρμόζονται οι κατάλληλες προσαρμογές στα θεραπευτικά σχήματα.