Ανθρωπομορφισμός στους σκύλους: Μήπως το παρακάνουμε;

«Ω! μα δεν είναι χαριτωμένος; Το μικρό τρελούτσικο αγοράκι μου.» Κάποιες γυναίκες χρησιμοποιούν έναν μωρουδίστικο τρόπο εκφοράς λόγου προς την σχέση τους ή τον σύζυγο τους.

Κάποιες άλλες απευθύνονται ανάλογα στα μωρά τους.

Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που επικοινωνούν με αυτό το στυλ με τον σκύλο τους.

Η Μαρία, σκυλο-γονέας ενός Pug που το λένε Oscar, δηλώνει χαρακτηριστικά:

«Ο Oscar είναι το μωρό μου, τελεία και παύλα.» Πολλοί αναρωτιούνται αν υπάρχει κάποιο λάθος σε αυτή την εικόνα που δίνουμε στον κολλητό μας.

Από την άλλη μεριά, κάποιοι ειδικοί ισχυρίζονται ότι ο ανθρωπομορφισμός στα ζώα δεν αντικατοπτρίζει τη σωστή οπτική αυτής της σχέσης.

Ο Cesar Millan, γνωστός στις ΗΠΑ ως ο «Dog Whisperer» και αυτός που βοηθάει ανθρώπους με «προβληματικά σκυλιά» να ζουν μαζί ευτυχισμένοι, αναφέρει:

«Οι ιδιοκτήτες σκύλων που εξανθρωπίζουν τους συντρόφους τους δεν κατανοούν την ψυχολογία τους ως ζώα αγέλης.

Ξεκινώ τη δουλειά μου δείχνοντας στον σκύλο ότι εγώ είμαι ο αρχηγός της αγέλης.

Εκπληρώνω τις ανάγκες του με την άσκηση, δηλαδή το περπάτημα του με τον σωστό τρόπο. Του δίνω κανόνες, όρια και περιορισμούς και μετά στοργή και τρυφερότητα.» Ο ίδιος συμπληρώνει:

«Στις ΗΠΑ οι σκυλο-γονείς δίνουν υπερβολική αγάπη στα «παιδιά τους».

Τα πνίγουν με στοργή, στοργή και πάλι στοργή, ενώ η πραγματική τους ανάγκη είναι η άσκηση, η πειθαρχία και κατόπιν η τρυφερότητα.» Η Μαρία, σκυλο-μητέρα του Oscar, θεωρεί ότι το ξεχείλισμα αγάπης προς το «παιδί της» δεν είναι σε καμία περίπτωση επιζήμιο.

«Είναι το μωρό μας. Αποτελεί μέλος της οικογένειας μου και μοιράζεται ισότιμα το ενδιαφέρον μου με τους υπολοίπους.

Ο Oscar, μέσω της Μαρίας, στέλνει ευχετήριες κάρτες και δίνει χριστουγεννιάτικα δώρα.

Προφανώς δεν είναι άνθρωπος, λέει η Μαρία κάπως απρόθυμα, αλλά αυτό δεν μειώνει τη θέση του μέσα στην οικογένεια μου.» Η ίδια συμπλήρωσε:

«Ο Oscar δεν μας έχει επιβληθεί μέσα στο σπίτι. Πιστεύω στην πειθαρχία που πρέπει να έχει, αλλά με τον τρόπο που τη δείχνει και ένα παιδί.»

Άραγε, ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές της ανοχής μας σύμφωνα με την άποψη της Μαρίας;

Από την άλλη, ο Millan υποστηρίζει ότι:

«Όταν αντιμετωπίζουμε τους σκύλους, όπως τους ανθρώπους ,μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα και το πιθανότερο είναι να αποτύχει η υιοθέτηση αυτής της πρακτικής.

Πολλοί πελάτες μου θεωρούν τον σκύλο τους ως την «αδελφή ψυχή» ή το μωρό τους, ενώ ταυτόχρονα το φιλαράκι τους εξακολουθεί να ξεσκίζει τον καναπέ τους ή να τους σέρνει από το λουρί σε όλη τη γειτονιά, όταν τον πάνε βόλτα.

Αυτοί παρακαλάνε το μωρό τους να υπακούσει, το καλοπιάνουν με χίλιους-δυο τρόπους και του προσφέρουν λιχουδιές χωρίς όμως κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά του.»

Συμπληρώνει ότι:

«Οι σκύλοι είναι ζώα και ανταποκρίνονται στην ηγεσία αυτού που τους αποφορτίζει την ενέργεια, όχι όμως με συναισθηματικούς διαξιφισμούς ή διαπραγματεύσεις.

Οι αγαπημένοι μας σύντροφοι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, όταν έπρεπε να ζήσουν κοντά μας.

Στην άγρια φύση οι σκύλοι δεν χρειάζονται τον άνθρωπο για να ισορροπήσουν. Έχουν τον αρχηγό της αγέλης τους, δουλεύουν για την τροφή τους και ταξιδεύουν με την ομάδα τους.

Όταν όμως, τους βάλαμε στον κόσμο μας, έπρεπε να τους βοηθήσουμε να βρουν τις ισορροπίες τους, εκπληρώνοντας τις ανάγκες τους σαν να βρισκόντουσαν στην άγρια φύση.»

Η φόρμουλα του Millan είναι:

«Άσκηση, μετά πειθαρχία και τελικά στοργή.

Ο άνθρωπος ως ηγέτης της αγέλης του, πρέπει να θέσει κανόνες, όρια και περιορισμούς, εκπονώντας πάντα ένα σχέδιο εκτόνωσης της περισσής ενέργειας του κολλητού του.»  Ο Millan θεμελιώνει τη δουλειά του πάνω στην πεποίθηση ότι, αν εφαρμόσεις όλα αυτά, θα πετύχεις τη βαθύτερη ψυχική ένωση με τον χνουδωτό σου σύντροφο.

Από την άλλη, η Μαρία λέει:

«Δεν υπάρχει λόγος να περιορίσεις την αγάπη σου για το σκυλο-παιδί σου.

Ο Oscar έχει κανόνες και γνωρίζει τους περιορισμούς του.

Μάλιστα, μετανιώνει τόσο όταν κάνει κάτι κακό, ώστε έρχεται αμέσως καταπάνω μου πνίγοντας με στις αγκαλιές και τα φιλιά, όπως θα έκανε και το ίδιο μου το παιδί.»

Επίλογος

Τελικά ποια είναι τα βαθύτερα αίτια που εξανθρωπίζουμε τα φιλαράκια μας;

Μήπως είναι ο άκρατος εγωισμός μας, επειδή θέλουμε να έχουμε το πάνω χέρι σε όλες τις μορφές των σχέσεων μας και έτσι οι σκύλοι ως σιωπηλοί αποδέκτες όλων των συναισθημάτων μας και εφαρμόζοντας άριστα την έμφυτη ικανότητα ενσυναίσθησης που διαθέτουν προσαρμόζουν άψογα την αντίδραση τους σε όλα μας τα ξεσπάσματα;

Αυτή η συμπεριφορά μάλιστα τους καθιστά ως το ιδανικό μέλος της οικογένειας μας, διότι δεν μας αντιμιλούν, είναι πάντα υποταγμένοι στα νεύρα και την κακοκεφιά μας και αποτελούν πρόθυμο ακροατή των προβλημάτων μας, όταν οι άλλοι δικοί μας άνθρωποι μας περιφρονούν σκεπτόμενοι μόνο τα δικά τους.

Για όλα αυτά, ίσως στις σύγχρονες υλιστικές και απάνθρωπες κοινωνίες τα τετράποδα φιλαράκια μας έχουν πάρει την «εξανθρωπισμένη» αυτή προαγωγή στις καρδιές μας.