Μία απλή παιδική εξήγηση για τη μικρή διάρκεια ζωής των σκύλων.

Ο Γιώργος και ο Χρήστος είναι 2 καλοί φίλοι.

Οι δουλειές τους, όμως είναι απαιτητικές και ο χρόνος λιγοστός, για να τα λένε από κοντά όσο συχνά θα ήθελαν.

Ένα βροχερό βράδυ Σαββάτου συναντήθηκαν, για να πιούν ένα ποτό στο αγαπημένο τους στέκι μετά από πολύ καιρό.

Η μουσική ήταν έντονη και το ποτό ανέβαζε το κέφι τους κάνοντας τους να ξεθάβουν πολλές από τις αναμνήσεις της μαθητικής και εφηβικής ζωής, που από κοινού μοιράζονταν.

Αφού ανέπτυξαν τα κατορθώματα τους, έφθασαν και στο παρόν εκφράζοντας τα καθημερινά προβλήματα και εμπόδια της ζωής, μέχρι και τις πολιτικές εξελίξεις σχολίασαν.

Και, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η κουβέντα κατέληξε σε φιλοσοφικές εκτιμήσεις για μεταφυσικά θέματα ή ηθικά ζητήματα.

Σε αυτό το σημείο ο Χρήστος, που είναι κτηνίατρος, άρχισε την εξιστόρηση ενός γεγονότος που τον επηρέασε βαθιά, αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης και ζωής του, όπως ο ίδιος δήλωσε στον φίλο του:

"Πριν κάποιους μήνες ήλθε στο ιατρείο μου μία οικογένεια με ένα 10χρονο γερμανικό λυκόσκυλο, τον Blacky.

Ο πατέρας, η μητέρα και ο εξάχρονος Κωστάκης φαίνονταν να είναι πολύ δεμένοι με τον κουρασμένο τετράποδο σύντροφό τους. Ο Blacky ήταν σε κακή κατάσταση, ανόρεκτος, καταβεβλημένος και δυσκίνητος.

Όλοι ήλπιζαν σε ένα θαύμα.

Δυστυχώς, η διάγνωση ήταν καρκίνος και αμέσως η οικογένεια πρότεινε την ευθανασία, επειδή δεν άντεχαν να βλέπουν τον άλλοτε αγέρωχο φίλο τους να υποφέρει.

Προσφέρθηκα τότε να κάνω τη διαδικασία στο σπίτι τους, όπου το περιβάλλον ήταν οικείο και δεν θα ταλαιπωρούνταν ο Blacky περαιτέρω.

Ενώ κανονίζαμε τα τυπικά, οι γονείς του Κωστάκη μου είπαν ότι ήθελαν ο μικρός να είναι παρών στη διαδικασία, διότι πίστευαν ότι θα έπαιρνε μέσα από αυτή μαθήματα ζωής.

Την επόμενη ημέρα, όταν πήγα στο σπίτι τους, ένιωσα έντονα τη στενοχώρια και την αγωνία που είχε προκαλέσει η επικείμενη απώλεια του Blacky.

Ήταν ξαπλωμένος στο ευρύχωρο, ορθοπεδικό στρώμα που του είχαν αγοράσει, έχοντας ένα απλανές και λυπημένο βλέμμα.

Η ατμόσφαιρα βαριά από τα βουρκωμένα μάτια της οικογένειας και κοιτώντας όλοι τον Blacky, σίγουρα ανέσυραν στη σκέψη τους όλες τις ωραίες στιγμές του παρελθόντος που είχαν ζήσει με τον πιστό τους φίλο.

Ο Κωστάκης χάιδευε διαρκώς απαλά το κεφάλι του Blacky δείχνοντας να έχει αποδεχθεί αυτόν τον αποχωρισμό, χωρίς ίχνη σύγχυσης και πανικού.

Εγώ ομολογώ ότι δεν είχα συνηθίσει τέτοιες σκηνές σε παρόμοιες καταστάσεις και δεν είχα συνειδητοποιήσει καλά τι συνέβαινε γύρω μου.

Τελικά, μετά την επίδραση της ένεσης ο Blacky αναπαύθηκε ειρηνικά.

Καθίσαμε για λίγο στο σαλόνι πιάνοντας μία φιλοσοφική συζήτηση για το πόσο αυτή η μικρή σχετικά διάρκεια ζωής των ζώων, συγκριτικά με τον άνθρωπο, είναι οδυνηρή, όταν φθάνει στο τέλος της.

Ενώ ο Κωστάκης καθόταν σιωπηλά δίπλα μας ακούγοντας τους προβληματισμούς μας, πετάχθηκε ζωηρά θέλοντας να βάλει τη δική του πινελιά στη συζήτηση:

«Εγώ ξέρω γιατί τα ζώα ζουν λιγότερο από εμάς» είπε γεμάτος σιγουριά.

Ξαφνιασμένοι γυρίσαμε όλοι προς το μέρος του και ομολογώ πως αυτά που είπε άγγιξαν βαθιά την ψυχή μου αλλάζοντας από τότε και στο εξής τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι πλέον τη ζωή και την καθημερινότητα:

«Οι άνθρωποι γεννιούνται με σκοπό να μάθουν να ζουν μια καλή και ενάρετη ζωή - όπως να αγαπούν όλους τους συνανθρώπους τους, τη φύση και να είναι καλοί με όλους - έτσι δεν είναι;

Λοιπόν, οι σκύλοι το γνωρίζουν ήδη αυτό από την ώρα που γεννιούνται, άρα δεν χρειάζεται να ζήσουν τόσο πολλά χρόνια, όπως εμείς, για να το μάθουν.»

Αμέσως, αισθάνθηκα την αποκάλυψη του μυστικού κώδικα μίας πλήρους και ευτυχισμένης ζωής μέσα από την απλή σκέψη και τα αγνά μάτια ενός εξάχρονου ταπεινού φιλοσόφου.

• Ζήσε απλά

• Αγάπησε γενναιόδωρα

• Δείξε πραγματικό και βαθύ ενδιαφέρον

• Μίλα ευγενικά

Πρέπει να θυμόμαστε ότι, αν είχαμε τον σκύλο μας ως δάσκαλο, θα μας μάθαινε καλά τα παρακάτω:

• Όταν έρχονται οι αγαπημένοι μας στο σπίτι, τρέξε να τους χαιρετήσεις εγκάρδια

• Ποτέ μη χάνεις την ευκαιρία για μια ευχάριστη βόλτα

• Πάντα να ρουφάς τις αναζωογονητικές ριπές του φρέσκου αέρα στο πρόσωπο σου

• Να παίρνεις μικρούς υπνάκους

• Τέντωσε το κορμί σου, πριν σηκωθείς από το κρεβάτι

• Τρέξε, χοροπήδα και παίξε καθημερινά

• Απόφυγε το «δάγκωμα», όταν ένα προειδοποιητικό γρύλισμα αρκεί

• Στις ζεστές ημέρες, πίνε πολύ νερό και κάτσε κάτω από σκιερά μέρη

• Όταν είσαι χαρούμενος, χόρεψε και λίκνισε όλο το κορμί σου

• Να είσαι πιστός.

• Αν «κάτι» που ψάχνεις είναι βαθιά θαμμένο, σκάψε να το βρεις.

• Όταν κάποιος άλλος έχει μία κακή ημέρα, σιώπησε, κάτσε κοντά του και σκούντησε τον απαλά και ευγενικά

• Να απολαμβάνεις κάθε ώρα της ημέρας."

Τελειώνοντας την ιστορία του ο Χρήστος, σιγή έπεσε ανάμεσα στους 2 φίλους που σίγουρα δεν ταίριαζε στο θορυβώδες περιβάλλον όπου βρίσκονταν.

Φεύγοντας από εκεί, έδωσαν την υπόσχεση ότι σύντομα θα συναντιόντουσαν ξανά και ποιος ξέρει, ίσως ο Γιώργος αυτήν τη φορά να κατέθετε τη δική του εμπειρία που θα άφηνε το δικό της αποτύπωμα στις ζωές των 2 φίλων.