Ακίτα : 10 ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη ράτσα

Χάτσικο!

Ακούγοντας αυτό το όνομα αμέσως μας έρχονται συνειρμοί λύπης , αγωνίας αλλά και αφοσίωσης, πίστης στο μυαλό μας καθώς αυτά τα σκυλιά είναι φανερά αληθινοί σύντροφοι.

Αγέρωχος και στητός  εκεί στο σταθμό τρένων της Σεμπούγια που κάθε ημέρα πήγαινε με τον καθηγητή του πανεπιστημίου του Τόκιο για να τον ξεπροβοδίσει, ξαναγυρνούσε το απόγευμα για τον συνοδεύσει πίσω στο σπιτικό τους.

Μέχρι που ο κύριος του δεν ξαναγύρισε εκείνο το Μάιο του 1925 λόγω αιφνίδιου θανάτου κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας του στο πανεπιστήμιο.

Ο Χάτσικο όμως μέχρι το τέλος της ζωής του ,τον περίμενε στο ίδιο μέρος , τις ίδιες ώρες κάθε ημέρα.

Συγκινημένος από την ιστορία αυτή, ένας μαθητής του καθηγητή που είχε πάθος με τη φυλή ,την δημοσίευσε σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες.

Αυτό έκανε τον Χάτσικο διάσημο στην Ιαπωνία και οι δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν το παράδειγμα του ως ιδανικό υψίστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια.

Κατέληξε να γίνει ζωντανός θρύλος και ένα άγαλμα φιλοτεχνήθηκε να τον αναπαριστά καθιστό να περιμένει υπομονετικά το αφεντικό του.

Έχοντας ως άξιο αντιπρόσωπο αυτής της φυλής τον ηρωικό Χάτσικο , θα αναφέρουμε παρακάτω 10 πράγματα που αφορούν την ιστορία και τα χαρακτηρισθικά των Ακίτα.

Ονοματοδοσία φυλής

Η ράτσα υπάρχει χιλιάδες χρόνια αλλά η καταγωγή της αποτελεί θολό τοπίο.

Γνωρίζουμε ότι τα σύγχρονα Ακίτα αναπαρήχθησαν στην ομώνυμη περιοχή της επαρχίας Odate της Ιαπωνίας.

Αρχικά ήταν γνωστά ως snow-country dogs επειδή τα χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι σε αυτή τη χιονισμένη περιοχή.

Στα μέσα του 19ου αιώνα και ως αποτέλεσμα της πληθυσμιακής έκρηξης της υπαίθρου, ο ρόλος τους εξαπλώθηκε στη προστασία του οικογενειακού περιβάλλοντος.

Συνηθίζονταν να αποκαλούνται σκυλιά του Odate ως το 1930 που επισήμως άλλαξε το όνομα τους.

Δημιουργήθηκαν για να ζουν στο χιόνι

Η περιοχή Ακίτα περιστοιχίζεται από βουνά και το χειμώνα το κρύο και το χιόνι κυριαρχούν ενώ τα καλοκαίρια είναι βροχερά.

Αυτό το βραχώδες και παγερό περιβάλλον καθιστά δύσκολη την επιβίωση για κάθε ζώο, όχι όμως για τα Ακίτα που ευδοκιμούν σε αυτές τις καιρικές συνθήκες.

Το τρίχωμα τους αποτελείται από 2 στρώσεις πυκνής και βαριάς τρίχας με αποτέλεσμα το σώμα να διατηρείται ζεστό.

Τα πέλματα ανάμεσα στα δάχτυλα τους έχουν ένα είδος μεμβράνης που τα διευκολύνει να περπατούν με ευκολία και αρμονία πάνω στο χιόνι.

Παρουσία στην Ιαπωνική κουλτούρα

Στην Ιαπωνία το Ακίτα συμβολίζει την καλή υγεία , την ευτυχία και τη μακροζωία.

Συχνά οι Γιαπωνέζοι κάνουν δώρα μικρά αγαλματίδια με τη μορφή του σε φίλους ή σε μέλη της οικογένειας τους για να δηλώσουν περαστικά σε μία ασθένεια ή να ευχηθούν μακροζωία σε ένα μωρό που μόλις ήλθε στον κόσμο.

Συμβολίζει συνεπώς την ευχή , σε αυτούς που αγαπούν , για καλή υγεία στο μέλλον.

Επικύρωναν το ανώτερο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο

Γύρω στον 17ο αιώνα , το Ακίτα ήταν σύμβολο της κοινωνικής θέσης στην Ιαπωνία.

Η κατοχή του ήταν επιτρεπτή μόνο για την αυτοκρατορική οικογένεια και την αριστοκρατία.

Η περιποίηση τους συμβάδιζε με τον τρόπο ζωής των κυρίων τους , από τη διατροφή τα φανταχτερά περιλαίμια και τους ξεχωριστούς οδηγούς βόλτας που τόνιζαν την θέση των αφεντικών τους στην κοινωνική ιεραρχία.

Η αναπαραγωγή τους στόχευε στο κυνήγι μεγάλων θηραμάτων όπως αγριογούρουνα , ελάφια κ.ά. Μάλιστα κάποιοι ιδιοκτήτες τους, προσελάμβαναν ειδικούς φροντιστές που ορισμένες φορές είχαν υπό την επίβλεψη τους ακόμα και 1 Ακίτα.

Τον 19ο αιώνα ο αυτοκράτορας Taisho άλλαξε τον νόμο και έτσι κάθε πολίτης μπορούσε να έχει στην κατοχή του κάποιο Ακίτα.

Ακόμα χρησιμοποιούνται σε σκυλομαχίες

Δυστυχώς η κακή αυτή συνήθεια εξακολουθεί να υφίσταται στην Ιαπωνία.

Αν και στις μεγάλες πόλεις , όπως το Τόκιο , απαγορεύονται αντίθετα στην ύπαιθρο ευδοκιμούν.

Στην αυγή του 20ου αιώνα τα Ακίτα διασταυρώθηκαν με άλλες σκληροτράχηλες φυλές σκύλων όπως τα mastiff , Great Dane , St Bernard κ.ά. προκειμένου να γεννηθούν πιο ογκώδη σκυλιά κατάλληλα για τα ρινγκ των σκυλομαχιών.

Επίσης αναμείχθηκαν με τη ράτσα Tosa όπου λόγω της αντοχής και του σθένους αυτής της φυλής και της δύναμης του Ακίτα δημιουργήθηκαν τα Shin Akita δηλαδή τα βελτιωμένα Ακίτα.

Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι στην Ιαπωνία οι σκυλομαχίες δεν οδηγούνται στην πρόκληση θανάσιμου τραυματισμού.

Μόλις η κατάσταση του αγώνα ξεφύγει και δημιουργηθούν κίνδυνοι για την ασφάλεια κάποιου ζώου διακόπτεται η μάχη χωρίζοντας τα εμπλεκόμενα σκυλιά.

Αυτό βέβαια δεν ισχύει σε άλλες χώρες.

Μουσείο αφιερωμένο στη ράτσα

Η αγάπη για τον Χάτσικο στην Ιαπωνία είναι τόσο διαδεδομένη και έντονη ώστε ακόμα και μουσείο δημιουργήθηκε για τη μνήμη του.

Το μουσείο σκύλων Ακίτα στην επαρχία Odate, δημιουργήθηκε από την οργάνωση για τη διάσωση και προστασία της ράτσας Ακίτα.

Μέσα σε αυτό οι επισκέπτες βρίσκουν ιστορικά έγγραφα, κομμάτια τέχνης και άλλες πληροφορίες που αφορούν τη φυλή.

Έξω από αυτό πραγματικά Ακίτα περιμένουν την έξοδο των ζωόφιλων για να τους υποδεχθούν και να τους ξεπροβοδίσουν.

Η σύντομη ιστορία της Hellen Keller

Η κυρία αυτή θεωρείται επίσημα ως ο πρώτος άνθρωπος που εισήγαγε το Ακίτα στις ΗΠΑ.

Αυτή και η φίλη της , Polly Thomson , ταξίδεψαν στην Ιαπωνία όπου η Keller έμαθε την ιστορία του Χάτσικο και τη θρυλική αφοσίωση του.

Εντυπωσιασμένη από τη ράτσα και την αφοσίωσης της στον άνθρωπο, θέλησε να πάρει μαζί της ένα κουτάβι Ακίτα.

Ένας Γιαπωνέζος διοικητής αστυνομικού τμήματος ο Ichiro Ogasawava της προσέφερε   ένα αρσενικό με το όνομα Kamikaze-Go.

Δυστυχώς η ιστορία είχε τραγική κατάληξη διότι το κουτάβι αυτό πέθανε σε ηλικία 7 μηνών από μόρβα.

Όταν ο Ogasawava έμαθε τα άσχημα νέα της έστειλε τον νεότερο αδελφό του που λεγόταν Kenzan-Go.

Αυτός ο σκύλος θεωρήθηκε ως επίσημο δώρο της Ιαπωνικής κυβέρνησης.

Ανήκουν στην οικογένεια Spitz

Όπως και τα περισσότερα σκυλιά με λυκοειδές παρουσιαστικό έτσι και το Ακίτα βρίσκεται  κάτω από την ομπρέλα των Spitz.

Είναι μία οικογένεια οικιακών σκύλων που χαρακτηρίζονται από μακριά, πυκνή και συνήθως λευκή γούνα και τεντωμένα αυτιά και ρύγχος.

Η ουρά συνήθως είναι φουντωτή και γυριστή προς τα πάνω.

Η ακριβής προέλευση τους δεν είναι εξακριβωμένη αλλά πιστεύεται ότι προέρχονται από την Αρκτική περιοχή ή τη Σιβηρία.

Ο τύπος περιγράφεται ως Canis Pomeranus από τον Johann Friedrich Gmelin στη μελέτη που συνέταξε το 1788 και ονομάζεται Systema Natural.

Άλλοι συγγενείς είναι τα Samoyed , τα Shiba Inu και τα μικρά Pomeranian.

Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος σχεδόν τα εξόντωσε

Η εποχή αυτή ήταν πολύ δύσκολη για όλα τα σκυλιά στην Ιαπωνία.

Από το 1943 υπήρξε σίτιση με δελτίο για τους πολίτες με αποτέλεσμα την έλλειψη τροφής για τα ζώα.

Εκτός από τα γερμανικά λυκόσκυλα που ήταν φύλακες σταδιακά όλες οι άλλες φυλές εξαφανίζονταν από τους δρόμους και τα σπίτια.

Στην προσπάθεια να διασωθεί η ράτσα , αφοσιωμένοι εκτροφείς έδιναν στα Ακίτα γερμανόφωνα ονόματα και τα έκρυβαν σε απομακρυσμένα χωριά ελπίζοντας να επιζήσουν στον πόλεμο χωρίς να τραβάνε την προσοχή.

Ακόμα και το άγαλμα του Χάτσικο, που ήταν μπρούτζινο , θυσιάστηκε στην κατασκευή όπλων.

Είναι υπόδειγμα καθαριότητας

Όπως τα Shiba Inu , αυτά τα σκυλιά αυτοκαθορίζονται τόσο συχνά ώστε θεωρείται ότι έχουν ψυχαναγκασμό με την καθαριότητα.

Η εμμονή τους για self-grooming πλησιάζει αυτήν της γάτας.

Το τρίχωμα τους πέφτει 2 φορές τον χρόνο οπότε δεν αποτελούν και τους καλύτερους πελάτες των κέντρων καλλωπισμού.

Επίλογος

Καταλήγοντας, θα αναφερθούμε σε μία σχεδόν άγνωστη ιστορία που σχετίζεται με τον γενναίο και συνάμα πιστό χαρακτήρα του Ακίτα.

Κάποτε στο ζωολογικό κήπο του Λονδίνου μία τίγρης της νήσου Σουμάτρα έμεινε ορφανή στην βρεφική της ηλικία.

Οι υπεύθυνοι ήθελαν ειδική βοήθεια για να μεγαλώσουν το μικρό τιγράκι.

Διάλεξαν ένα κουτάβι Ακίτα για την αποστολή αυτή.

Ήξεραν ότι δεν θα φοβόταν, θα έπαιζε και θα συντρόφευε το σαστισμένο από την απώλεια της μητέρας του τιγράκι δίνοντας του μαθήματα ζωής.

Ακόμα, επιλέχθηκε διότι το πυκνό και στιβαρό του τρίχωμα θα το προστάτευε από τα κοφτερά νύχια της τίγρης ενώ η εκ φύσεως πίστη στο σύντροφο του θα μάθαινε στο μικρό τιγράκι να φέρεται ομαδικά και προστατευτικά.

Το Ακίτα έπαιξε θαυμάσια τον ρόλο του και αποσύρθηκε από το κλουβί του άγριου ζώου όταν αυτό έφθασε στην ενηλικίωση.

Πως λοιπόν να μην καθιερωθεί η φήμη του ως ενός ατρόμητου, γεμάτου αυτοπεποίθηση και αιώνια αφοσιωμένου τετράποδου συντρόφου.